O książce: 2017 / Książka ta zajmie miejsce obok „Szkoły dla głupców” Sashy Sokołowa i „Moskwa – Pietuszki” Weniedikta Jerofiejewa. I nie chodzi tylko o niesamowity język, w jakim jest napisana, ale o siłę tragicznego napięcia, na którym się opiera. Szczera, oddana, choć nie pozbawiona luk, miłość. Przemoc psychiczna z całą pewnością zarysowuje portret błogosławionego bohatera. „Ci, których się oczekuje, spóźniają się… Ale ty nie potrzebujesz siebie…” – powiedziała matka. „Nienawistny Bobrykin” to mały (nie główny) dręczyciel w szkole i mąż dziewczyny, gdy dzieci dorastają. Cechy zabawy i snu, starannie dobrany ciąg wyliczeń. Przed nami rodzaj farsy, karykatury i subtelnej stylizacji z wieloma literackimi skrzyżowaniami. Trudno to nazwać prozą. Inwersje, „rymowane” znaczenia, które odbijają się jak piłka, powracają: tekst jest rytmicznie zorganizowany i... statyczny, zamiast pojedynczego potoku mowy, tworzący dowolne wyspy, w których ujawnia się, urozmaica groza i magia rzeczy zwyczajnych, prostych, przekształcony.